Tai Chi

STYL WU YUXIANG

Wu Yuxianga (1812-1880) z Yang Luchanem, założycielem stylu Yang, łączyła silniejsza znajomość niż tylko ta, obowiązująca między uczniem a nauczycielem Taiji. Obaj pochodzili z Yongnian, małej mieściny w prowincji Hebei. Wu nauczył się od Yanga podstaw Taiji, po czym musiał wyruszyć w podróż, aby w Wuyang pracować u swojego brata. Po drodze Wu spotkał Chen Qingpinga, który przekazał Wu tajniki stylu Chen i pomógł opanować go do perfekcji. Już przebywając u swojego brata, Wu dostał egzemplarz książki Wanga Zongyue’a “O Taiji”, która później wywarła znaczący wpływ na twórczość samego Wu Yuxianga. Wu namiętnie zagłębiał się w treść książki i skrupulatnie studiował zawarte w niej zasady. Owocem jego studiów nad Taiji stała się obecna klasyka chińskiej literatury dotyczącej Wushu: “Dziesięć głównych cech mistrzów sztuk walki” oraz “Cztery poetyckie sekrety Taiji: Zastosowanie, Ukrycie, Walka i Pochłanianie”.

Opracowany przez Wu Yuxianga styl cechuje złożoność, wolne tempo, ściśle i restrykcyjnie określona praca nóg oraz rozróżnienie pomiędzy fizycznością a duchowością. Mimo ruchu całego ciała, korpus podczas ćwiczenia pozostaje w pozycji pionowej. Zewnętrzne, dostrzegalne ruchy wywołane są poprzez wewnętrzną cyrkulację powietrza oraz odpowiednie połączenie cielesności z duchowością. Ręce koordynują i prowadzą odpowiednie połowy ciała (lewa ręka lewą połowę, prawa prawą). Poza tym ręce nigdy nie wychodzą poza zasięg stóp.

Po Wu Yuxinagu styl odziedziczył syn jego siostry, Li Yishe (1832-1892). Swoje doświadczenia opisał w książkach pt. “Cztery istotne cechy Taiji, sekret relaksacji: Podniesienie, Kierowanie, Rozluźnienie i Uwalnianie” oraz “Istota ruchów Taiji”. Dużą zasługę w rozpowszechnianiu tego stylu miał też Hao Weizhen (1849-1920) z Yongnian. Jako nauczyciel Taiji, uczył w Pekinie, Nanjing i Szanghaju.